زوج پزشکی که خدمت در مناطق محروم را به زندگی در کانادا ترجیح دادند - تفطن

از سفر با تور کانادا لذت ببرید.

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، افراد زیادی هستند که بعد از تحصیل در خارج از کشور، زندگی در همان جا را به برگشتن ترجیح می دهند اما این زوج پزشک، کمک به هم وطنان خودشان را در اولویت قرار دادند. سارا محمد قاسم پزشک عمومی و همسرش سامان نورمحمدیان که پزشک خانواده و فارغ التحصیل از امریکاست، پس از ازدواج تصمیم دریافتد به جای زندگی در کانادا در روستاها به هم وطنانشان خدمت نمایند. این زوج حالا حدود دو سال است که در مناطق محروم بوشهر و در حال حاضر در روستاهای سیستان و بلوچستان طبابت می نمایند. آنها علاوه بر طبابت با ایجاد صفحه ای به نام قلب های مهربان در اینستاگرام برای مردم محروم روستا کمک های نقدی جمع آوری کردند و توانستند برای آنها مواد غذایی، عروسک، کفش و سایر اقلام زندگی تهیه نمایند. مردمی که حالا دیگر تنها یک مراجعه نماینده ساده برای بیماری هایشان نیستند، بلکه آنها این زوج را محرم اسرار و دردهای خود می دانند. در ادامه گفتگوی فردا را با خانم دکتر سارا محمدقاسم درباره تجربه زندگی و طبابت در مناطق محروم بخوانید .

اشتباه در تشابه اسمی باعث شد که سرنوشت من و همسرم به هم گره بخورد

خانم دکتر درباره ماجرای آشنایی با همسرش می گوید: من و همسرم در یک بیمارستان آموزشی در تهران با هم آشنا شدیم. همسرم پس از فارغ التحصیلی از امریکا و زندگی در کانادا به ایران آمده بود و در یک کادر درمانی خیریه برای کمک به بیمارانی که مشکل اقتصادی و ناتوانی جسمی داشتند، مشغول خدمت بود و جالب اینکه من هم به صورت اتفاقی در لیست آموزشی آن بیمارستان قرار گرفتم؛ یعنی در واقع من دوره آموزشی اینترنیم را می گذراندم و هر ماه در یک بیمارستان بودم. آن ماه قرار بود در بیمارستان دیگری مشغول به آموزش باشم ولی به اشتباه و به دلیل تشابه اسمی من در لیست آموزشی دانشجویان آن بیمارستان قرار گرفتم و فکر می کنم واقعا قسمت و تقدیر بود که ما با هم آشنا شویم. به این ترتیب، به صورت اتفاقی همسرم را در بیمارستانی که مشغول به کار بود، دیدم و با هم آشنا شدیم. حالا دقیقا دو سال و دو ماه است که با هم ازدواج کردیم .

مادرم همواره به من تاکید می کردند که از افراد بی بضاعت هزینه ویزیت دریافت نکنم

او درباره دغدغه خودش و همسرش برای کمک به هم نوعانشان می گوید: هر دویمان دغدغه کمک به دیگران را داشتیم. مثلا مادرم به من تاکید می کرد که همواره پزشک خوش رفتار و مهربانی باش و توصیه شان این بود که از افراد بی بضاعت هزینه ویزیت دریافت نکن، حتی اگر توانستی برای تامین داروهایشان کمکشان کن و می گفت این بالاترین خیراتی است که می توانی برای ما بدهی. همسرم هم همین طور؛ اصلا یک علت خیلی مهمی که دوست داشتند؛ پزشک شوند، همین بود که بتواند به افراد مختلفی کمک کند. او اصلا به همین خاطر به ایران برگشت. آنجا تحصیل نموده بود ولی به ایران برگشت تا بتواند به هم نوعان خودش بیشتر خدمت کند .

همسرم به ایران برگشت که به مردم بی بضاعت کشورش کمک کند

خانم محمدقاسم درباره ایده خدمت در روستا می گوید: در واقع ایده آغاز این کار از همسرم بود. ایشان بعد از فارغ التحصیلی قصدشان از سفر به ایران، کمک به هم نوعان و خدمت به مردم بی بضاعت بود و وقتی دوره آموزشی من تکمیل شد و فارغ التحصیل شدم، همسرم پیشنهاد دادند که به جهت طبابت در مناطق محروم کار کنیم .

خانواده من و همسرم با ارسال کمک های نقدی و غیرنقدی برای روستاهای محروم از کار ما حمایت کردند

او درباره نظر خانواده هایشان پس از دریافت این تصمیم می گوید: خانواده ها از لحاظ اینکه قصد کمک و خیرخواهی داشتیم، خشنود و موافق بودند. اما در این میان نگرانی هایی هم داشتند؛ گرچه دلتنگی و دوری از ما برایشان سخت بود ولی به دلیل اینکه از نیت مان آگاه بودند، خیلی تشویق مان می کردند. حتی وسایلی فرستادند که ما در مناطق محروم توزیع کنیم. ما هم کمک های نقدی و غیرنقدی خانواده هایمان را در روستاهای مختلف پخش می کردیم. در همین جا ضروری است که از زحمات پدر و مادر عزیزم تشکر کنم و دستشان را ببوسم .

همسرم معتقد بود که زکات پزشکی خدمت به مردم محروم است

خانم دکتر درباره چرایی خدمت در مناطق محروم می گوید: در واقع احساس انسان دوستی و کمک به مردم بی بضاعت باعث شد که تصمیم بگیریم اول به مردم محروم خدمت کنیم. چون همسرم معتقد بود که آدم وقتی چیزی را به دست می آورد؛ حالا چه مادی و چه معنوی باید زکاتش را پرداخت کند و مهم ترین زکات برای یک پزشک خدمت به مردم، به ویژه در مناطق محروم است. چون واقعا باید حس درمانگی را در این مردمی که از همه چیز محروم هستند، از نزدیک ببینیم تا بتوانیم با کمک به آنها لبخندی روی لبشان بنشانیم. این ثواب و اجر زیادی دارد .

خشنودی بیماران خستگی را از تنمان در می نماید

او در پاسخ به این سوال که زندگی در مناطق محروم برایشان سخت است یا آسان می گوید: بله، مسلما هر تغییری برای آدم سخت است به خصوص وقتی در جایی زندگی کنید که امکانات قبلی را نداشته باشید؛ عدم دسترسی، دلتنگی و سختی های زیادی وجود دارد. علاوه بر این؛ سختی های شغل پزشکی، مسئولیت و دوری از خانواده هم هست. برخی وقت ها که خسته می شویم، شرایط برایمان خیلی سخت تر می گردد ولی وقتی خشنودی یک بیمار را می بینیم، خستگی از تنمان در می رود .

وجود مار، عقرب و رتیل یکی از ترسناک ترین بخش های زندگی در مناطق محروم است

این پزشک عمومی درباره نوع زندگی در مناطق محروم می گوید: در رابطه با وضعیت زندگی خیلی قابل مقایسه با اسکان در شهر به خصوص تهران نیست. جایی که برای اسکان پزشک به ما دادند، امکانات و وسایل اولیه زندگی را دارد ولی قطعا مشابه منزل خودمان نیست. از آن مهم تر ما امکانات تفریحی و هیچ دسترسی ای نداریم. از خیلی امکانات اولیه زندگی مثل آب آشامیدنی محروم هستیم و مجبور به خرید آب معدنی هستیم. از آن مهم تر با توجه به گرم و خشک بودن این منطقه؛ وجود حشرات و موجودات مختلف از جمله عقرب، مار، رتیل و... واقعا ترسناک است. قطعی برق هم در روستا داریم و چون گرمای اینجا خیلی وحشتناک است، گاهی فضا غیر قابل تحمل می گردد .

کسانی که هزینه ویزیت نداشتند برایمان رطب، گوجه، پیاز یا غذاهای محلی می آوردند

خانم محمدقاسم درباره پرداخت هزینه ویزیت توسط مردم مناطق محروم می گوید: این مردم با اینکه در مناطق محروم زندگی می نمایند و بی بضاعت هستند، ولی واقعا آدم های آبرومندی هستند و حتی خجالت می کشیدند که بگویند ما مبلغ ویزیت را نداریم. از این نوع خاطرات زیاد دارم ولی مثلا در روستاهای بوشهر خیلی برایمان رطب و خرما می آورند، در فصل زمستان که هنگام کشاورزی بود؛ وقتی از در پانسیونمان بیرون می آمدیم، می دیدم سه جعبه گوجه فرنگی یا پیاز برایمان گذاشته اند. خیلی ها برایمان غذاهای محلی می پختند. غذاهایی به اسم گمنه یا رنگینک را به عنوان هزینه ویزیت و تشکر برای ما می آوردند .

تجربه خدمت در روستاهای استان بوشهر و سیستان و بلوچستان را داریم

او درباره روستاهایی که تا به حال تجربه خدمت در آنها را داشته می گوید: قبلا همسرم در تعدادی از روستاهای اطراف تهران و قزوین خدمت نموده بودند ولی به صورت مشترک در روستاهای استان بوشهر و سیستان و بلوچستان بودیم. در استان بوشهر که حدود یک سال و دو ماه در آنجا ساکن بودیم؛ در بخشی به اسم دشتی و کاک منیر و دهگان و چند روستای دیگر بودیم. در حال حاضر هم در جنوبی ترین قسمت سیستان و بلوچستان یعنی در شهر سرباز روی جکیگور هستیم که تقریبا در مرز ایران و پاکستان قرار گرفته است .

محروم ترین روستاهای بوشهر هم وضعیتش از روستاهای سیستان و بلوچستان بهتر است

خانم دکتر درباره وضعیت روستاهایی که در آن ها طبابت نموده، می گوید: وضعیت روستاها در استان های مختلف قطعا متفاوت است. در بوشهر روستاها از نظر وضعیت بهداشتی سطح قابل قبولی داشتند و مقداری رسیدگی شده بود. البته برخی روستاها بودند که اصطلاحا به آنها سکمک گفته می شد که امکانات اولیه را هم نداشتند. این روستاها مربوط به عشایر بودند که آن جا به صورت کوچ نشینی می آمدند و امکانات اولیه مثل آب آشامیدنی را نداشتند. از نظر وضعیت بهداشتی و مدارس، اوضاع قابل قبول بود. وقتی ما ویزیت مدارس و دانش آموزان را انجام می دادیم، سعی می کردیم آموزش و فرهنگ سازی انجام دهیم. ولی اوضاع در استان سیستان و بلوچستان واقعا قابل مقایسه با هیچ استانی در ایران نیست. حتی محروم ترین روستای بوشهر هم از این جا وضعیتش خیلی بهتر است. برخی روستاها حتی آب آشامیدنی و خیلی امکانات اولیه را ندارند. واقعا باید دید تا باور کرد که اصلا انسان می تواند در چنین شرایطی زندگی کند! بچه ها یتیم زیادی هستند که توانایی تحصیل را ندارند. خیلی روستاها برق و وسایل گرمایشی ندارند. روستاهای اینجا در مناطق بیابانی هستند و بدون آب، برق، گاز و هیچ امکانات دیگری، گاهی وضعیت خیلی خوفناک می گردد .

مردم روستا بعد از یک مدت دیگر فقط برای درددل پیش ما می آمدند

او درباره رفتار مردم روستا و واکنش آنها به یک زوج پزشک می گوید: مردم روستا خیلی مهربان، مهمان نواز و با محبت هستند. وقتی می فهمیدند ما زن و شوهر هستیم، موضوع برایشان خیلی جالب تر می شد و زمان حرف زدن یک شیطنت هایی می کردند؛ مثلا با خشنودی می گفتند، این خانم دکتر یا این آقای دکتر همسر شماست. خوششان می آمد که با هم هستیم و می گفتند اینکه با هم هستید، اینجا بودن را برایتان راحت تر می نماید. خیلی ها می آمدند و از مسائل زندگی شان برایمان می گفتند و وقتی به داستان زندگی آنها گوش می کردم، نه اینکه بخواهم بگویم خدا را شکر من این وضعیت را ندارم؛ ولی واقعا می فهمیدم که چقدر باید شکرگزار داشته های خودمان باشم. مثلا وقتی می دیدم یک آدمی در چنین وضعیت سختی زندگی می نماید و باز هم می گوید خدا را شکر و امید به زندگی دارد، آن وقت به این فکر می کردم که خیلی از ماها قدر داشته هایمان را نمی دانیم. درددل هایشان برای ما زیاد بود؛ در رابطه با مسائل خانوادگی شغلی یا از دست دادن سلامتی و بچه هایشان حرف می زدند. بعد از یک مدت، دوست داشتند که همواره با پزشکان به خصوص من و همسرم درددل نمایند. در واقع حس می کردیم این ها بیماری خاصی ندارند و فقط می خواهند بیایند که با یک نفر درد دل نمایند و حرف بزنند. چون می دانستند من به عنوان یک پزشک محرم رازشان هستم و خیلی راحت حرف هایشان را برایمان می گفتند .

آموزش مسائل بهداشتی بزرگترین احتیاج مناطق محروم است

خانم دکتر درباره بیشترین مسائل درمانی مردم در روستاها می گوید: در واقع بیشتر از مسائل درمانی، در روستاها مسائل بهداشتی وجود دارد. یعنی احتیاج به آموزش داریم تا فرهنگ سازی صورت بگیرد. چون اگر به مردم آموزش داده گردد و برخی موارد را رعایت نمایند، گرفتار یک سری بیماری ها نمی شوند. مثلا در منطقه ای که الان هستیم به دلیل عدم رعایت مسائل بهداشتی، شیوع اسهال خیلی بالاست یا مراقبت از مادران باردار یکی از مسائلی است که ما با آن دست به گریبانیم. به مسائلی همچون مصرف مکمل، انجام ویزیت های مرتب و غیره برای مادران باردار خیلی توجه نمی گردد. مسائل دیگری از قبیل مصرف بی رویه دارو و آمپول زدن هم هست که خیلی به آن علاقه دارند. مسائلی که تنها راه چاره آنها فرهنگ سازی است، چون وقتی برایشان شرح می دهیم، بعد از یک مدت واقعا رویه شان عوض می گردد .

مردم روستاهای محروم بوشهر گریه می کردند و می گفتند از روستای ما نروید

او درباره خاطرات فراموش نشدنی روزهای طبابتش در مناطق محروم می گوید: خاطره های خوب و شیرین زیاد دارم. مهم ترین خاطره ام از بوشهر این بود؛ زمانی که قرار بود از بوشهر برگردیم و در هفته آخر مردم از این موضوع آگاه شده بودند، جنب و جوش زیادی پیدا نموده بودند. هر روز تعداد زیادی از مردم می آمدند و ابراز ناراحتی می کردند. یک خانمی بود که خیلی به من محبت داشت و من همواره به یادش هستم؛ او خیلی گریه می کرد و به من می گفت: تو رو خدا نرو از همه مهم تر در روزهای آخر و در فصل گرما که آنجا اول رطب به بار می آید و بعد در مرداد ماه که اصطلاحا به آن تموزه می گویند، رطب ها خرما می شوند. در واقع رطب به اصطلاح نوبر خرماست که مقدارش خیلی کم است؛ آن زمانی که ما می خواستیم برگردیم زمان رطب بود و خیلی جالب بود که هر بیماری در آن روزها برای ما رطب می آورد؛ حتی به اندازه یک بشقاب یا چند دانه که با خودمان به تهران ببریم. پرسنل درمانگاه در هفته آخر، هر روز برای ما غذا درست می کردند و از آن مهم تر احساسی بود که در چهره شان نشان می دادند. انگار واقعا قرار است یک عزیزشان از آن منطقه برود؛ ابراز دلتنگی و گریه می کردند. جالب است که بعد از این مدت هنوز هم با ما تماس می گیرند و دوست دارند که ما دوباره به آنجا برگردیم. در سیستان و بلوچستان هم با اینکه مدت طولانی نیست که اینجا هستیم ولی خاطره خوب زیادی داریم. یکی از مهم ترین مواردش این بود که خانم بارداری به من مراجعه می کرد که 15 ساله بود. سن پایینی داشت و دچار فشار خون بالا در دوران بارداری و تشنج شد. من تازه به این منطقه آمده بودم و آن روز تنها پزشک منطقه من بودم و خدا را شکر توانستم سریع وضعیتش را روبه راه کنم. حدود یکی دو هفته بعد که به دیدنم آمد؛ دیدم حالش خیلی خوب است و وقتی نوزادش را دیدم و هنگامی که گفت: ممنون که جانم را نجات دادی و پدر و مادرش از من تشکر کردند. واقعا احساس خوبی داشتم که با حضورم باعث کمک به یک مادر باردار شدم که در نهایت توانست فرزندش را سالم در آغوش بگیرد .

پزشکان زیادی در مناطق محروم با جان و دل در حال کوشش هستند

خانم دکتر درباره همراهی دیگر پزشکان با خودشان می گوید: همکاران ما اکثر قریب به اتفاق شان همین طور هستند و خیلی به فکر هم نوع و کمک به افراد بی بضاعت هستند. زمانی که ما به این منطقه آمدیم؛ دوستان زیادی همراه ما شدند از جمله یکی از دوستان خوبم که دندانپزشک بود و ایشان هم واقعا خیلی مهربان و خوش قلب بودند. ما مدتی که در بوشهر بودیم، ایشان خیلی کمک حال ما بودند و حضور ایشان جزو قسمت مهمی از خاطره های خوب من است. پزشکان دیگری هم در بوشهر و در سیستان و بلوچستان هستند که واقعا با جان و دل در حال کوششند .

برای کمک به مردم روستاهای محروم صفحه قلب های مهربان را در اینستاگرام ایجاد کردیم

او درباره فعالیت صفحه قلب های مهربان در اینستاگرام می گوید: به دلیل اینکه مسائل این منطقه زیاد بود و ما به تنهایی از پس این مسائل بر نمی آمدیم و می دانستیم مردم ایران خیلی مهربان و نوع دوست هستند؛ تصمیم گرفتیم که از مردم کمک بخواهیم. بازخورد این صفحه خیلی خوب بود، در ابتدا چون خیلی صفحه مان شناخته شده نبود و کسی با ما آشنایی نداشت، کمک ها زیاد نبود ولی به تدریج میزان کمک ها بیشتر شد. از همه مهم تر اینکه مردم واقعا واکنش نشان می دادند و برایشان مهم بود. مثلا وقتی عکس کودک فقیری را می دیدند که مسائل اقتصادی و تحصیلی دارد، تمام سعی شان را برای کمک می کردند. ما امیدواریم که افراد بیشتری به منطقه محروم سیستان و بلوچستان بیایند. چون واقعا اینجا شناخته شده نیست و خیلی ها نمی دانند، اینجا چه مسائل بزرگی وجود دارد و اگر واقعا مردم شناخت بیشتری پیدا نمایند و بدانند که همین کمک های کوچکشان چه تغییرات بزرگی در اینجا ایجاد می نماید، می توان به آینده روستاها بیشتر امیدوار شد .

با کمک های مردمی توانستیم به 200 خانوار عروسک و موادغذایی بدهیم و برای 500 کودک کفش بخریم

خانم دکتر محمدقاسم درباره کمک های جمع آوری شده برای مردم مناطق محروم روستایی می گوید: حرکت ما در ابتدا برای تامین مقداری مواد غذایی خانواده های بی بضاعت بود که با کمک مردم مبلغ بیشتری جمع آوری شد و ما توانستیم تعدادی اسباب بازی و عروسک هم برای بچه ها بخریم. چون اینجا فقر بالایی دارد و خانواده ها برای تامین مواد غذایی مشکل دارند، چه برسد به خرید وسایل بازی. به همین جهت ما مبلغ اولیه را برای تامین مواد غذایی و عروسک گذاشتیم و توانستیم حدود 200 خانوار را پوشش دهیم. به تدریج کمک مردم بیشتر شد و ما برای بچه ها کفش هم تهیه کردیم. چون اینجا خیلی از بچه ها به دلیل فقر اقتصادی کفش ندارند و زمین اینجا هم که سنگ و کلوخ است و در این گرما و آفتاب من بچه ها را می دیدم که با پای برهنه روی زمین راه می رفتند؛ این واقعا دردناک بود. حدود 500 جفت کفش خریدیم و به بچه ها هدیه دادیم. بعد وضعیت تحصیلی اینجا را آنالیز کردیم و دیدیم که خیلی از بچه ها به دلیل فقر اقتصادی و عدم تامین لوازم التحریر از تحصیل باز می مانند و به همین دلیل ترک تحصیل می نمایند. تعداد زیادی لوازم التحریر از جمله دفتر، تراش و وسایل اولیه تحصیل برایشان تهیه کردیم. در قدم بعدی دیدیم که وضعیت مدارس بسیار مشکل زاست؛ مدرسه ای با 1500 نفر جمعیت آب آشامیدنی نداشت. ما با کمک مردم توانستیم یک آب خوری برای مدرسه تامین کنیم. البته به دلیل اینکه مدرسه قدمتش خیلی بالاست و کاملا تخریب شده بود، سرویس بهداشتی هم ندارد؛ یعنی بچه ها در این چند ساعتی که در مدرسه هستند، نمی توانند به دستشویی بروند. چون جایی به عنوان سرویس بهداشتی وجود ندارد. در حال حاضر از مردم کمک خواستیم تا بتوانیم برای این 1500 دانش آموز سرویس بهداشتی تهیه کنیم. چون واقعا احتیاج مهمی است و به دلیل عدم رعایت مسائل بهداشتی عفونت در این منطقه خیلی بالاست. علاوه بر این یک مقدار هم کمک توسط دوستان عزیزمان که از اصفهان تشریف آوردند، داشتیم. ایشان در اصفهان کمپینی را تشکیل دادند و کمک های مردمی را که شامل لباس، فرش، پتو و وسایل اولیه زندگی است را جمع آوری کردند و ما بین خانواده های بی بضاعت توزیع کردیم .

من و همسرم بیشتر ساعت های روزمان را به درمان بیماران اختصاص دادیم

او درباره سبک زندگی خودش و همسرش در روستا می گوید: در رابطه با وضعیت زندگی مان باید بگویم که هر دو از صبح تا ظهر در مطب مشغول به کار هستیم. من در مطب هستم و همسرم برای مراقبت از دانش آموزان و مادرهای باردار ده گردشی می نماید؛ او به روستاهای اطراف می رود و وضع آب منطقه و سلامتی مردم روستا را آنالیز می نماید. بعدازظهر، پس از مقداری استراحت و صرف نهار مشغول به مطالعه هستیم؛ چون من شخصا دوست دارم به روز باشم یا با هم حرف می زنیم و تلویزیون تماشا می کنیم. در واقع اینجا امکانات تفریحی اصلا وجود ندارد و ما تمام مدت باید داخل پانسیونمان در درمانگاه باشیم و به دلیل اینکه ممکن است، بیمار اوراژنسی بیاید. معمولا هم از بعدازظهر تا عصر موردهای زیادی داریم. این برنامه هر روزه ماست .

تامین امکانات اولیه زندگی و آموزش بهداشت از از اولویت های مردم روستاهای سیستان و بلوچستان است

وقتی از خانم دکتر پرسیدم که اگر مسئول بود؛ کدام مشکل مردم روستا را در اولویت قرار می داد، گفت: پاسخ به این سوال واقعا سخت است؛ چرا که هر کس از جنبه شغلی خودش، مسائل را حل می نماید. به هر حال مسئولین درایت و بینش کافی را دارند و آنها بهتر می دانند که مشکل هر منطقه را در چطور در اولویت قرار دهند و حل نمایند. ولی به نوبه خودم و در جایگاهی که دارم؛ فکر می کنم، حل مسائل اولیه یعنی تامین امکانات اولیه برای زندگی انسان های این منطقه واقعا در اولویت است. تامین آب آشامیدنی و امکانات اولیه زندگی حداقل چیزی است که برای یک انسان باید وجود داشته باشد. در درجه دوم مسائل بهداشتی را مدنظر قرار می دهم. باید اصول رعایت مسائل بهداشتی به آنها آموزش داده گردد. چون این باعث می گردد که از بسکمک بیماری ها جلوگیری گردد و به این ترتیب هزینه هایشان کاهش پیدا می نماید. این هزینه ای که برای درمان یک بیماری ساده در شهرهای دیگر خیلی کم به نظر می آید، برای مردم اینجا خیلی سنگین است. وقتی مسائل بهداشتی رعایت گردد، آن هزینه هم نیست و به جایش آن هزینه صرف زندگی خودشان می گردد و زندگی شان بهتر می گردد. در کل من فکر می کنم؛ مهم ترین مسئله تامین آب آشامیدنی، امکانات اولیه زندگی، فضای مناسب زندگی یعنی خانه قابل قبولی که دچار عقرب زدگی، گرما زدگی و هزاران مشکل دیگر نشوند و در درجه دوم هم آموزش بهداشت از اولویت های مردم اینجاست .

تا زمانی که کمک های مردمی به روستاهای محروم ادامه پیدا کند در اینجا می مانیم

او درباره اینکه تا چه زمانی تصمیم دارند در روستاها خدمت نمایند، گفت: خودمان یک مدتی را در نظر گرفته بودیم ولی باتوجه به اینکه در برنامه زندگی مان تغییراتی ایجاد شده و وضعیت زندگی اینجا کمی سخت است، نمی توانیم بگوییم دقیقا تا چه زمانی اینجا هستیم. ولی این خیلی بستگی به کمک و همکمک مردم و مسئولین دارد؛ چرا که ما هم تا یک حدی می توانیم به مردم کمک کنیم و تامین احتیاجهای اولیه مردم روستا و کمک به آنها احتیاج به حمایت اقتصادی بالایی دارد و اگر حمایت مسئولین و مردم باشد ما می توانیم قدم های بزرگی در این راه برداریم؛ تا زمانی که این کمک ها ادامه پیدا کند، ما اینجا هستیم و سعی می کنیم به مردم کمک کنیم .

همسرم معنای واقعی زندگی را به من یاد داد

خانم دکتر در خاتمه ضمن تشکر از مردم و به خصوص همسرشان گفتند: خدا را شاکر هستم؛ از اینکه ما را کمک رسان مردم مستمند در مناطق محروم ایران قرار داده است. از همسر عزیزم تشکر ویژه ای دارم به دلیل اینکه همواره و در هر شرایطی مونس و همدرد من است و در سختی های زندگی با قوت قلبی که من می دهد، همواره تکیه گاه محکمی است. از اینکه او را در کنار خودم دارم، افتخار می کنم. چون باعث می گردد که بهتر از قبل بتوانم به مردم خدمت کنم. همسرم باعث شد که بینش بهتری نسبت به جهان و زندگی داشته باشم، چون همواره تشویقم می کرد که زندگی با مهربانی زیباست و وقتی دست کسی را بگیریم و لبخندی به لب کسی بیاوریم، تازه معنای واقعی زندگی را درک می کنیم. در خاتمه امیدوارم خدا همچنان این قدرت و صبر را به ما بدهد تا بتوانیم با توان بیشتری به این مردم خدمت کنیم و از تمامی مردمی که در این راه ما را با کمک های نقدی و غیرنقدی شان همراهی کردند و باعث شدند که ما بتوانیم بیشتر و بهتر خدمت کنیم، بی نهایت سپاسگزارم و امیدوارم که برکت این کمک ها بیش از پیش در زندگی شان جاری گردد .

منبع:فردا