نقد فیلم ماریا: زندگی نامه ماریا کالاس با و بازی آنجلینا جولی و به کارگردانی پابلو لارائین ؛ بیش از حد ستایش آمیز و احترام برانگیز - تفطن

روایتی از آخرین روزهای ماریا کالاس

فیلم با صحنه ای از پاریس در سال 1977 شروع می شود، زمانی که بدن بی جان ماریا کالاس از آپارتمان مجللش خارج می شود؛ شروعی که چندان نوآورانه به نظر نمی رسد. روایت سپس به یک هفته قبل بازمی شود و آخرین روزهای زندگی او را به تصویر می کشد. در این مرحله از زندگی، کالاس دیگر از اجرای اپرا دست کشیده و روزهای خود را تحت نظارت خدمتکار و خانه دارش می گذراند، کسانی که با وجود سختگیری های او همچنان به او وفادار مانده اند. او در حالی که با توهماتی از تیم تلویزیونی خیالی گفت وگو می نماید، در خیابان های پاریس پرسه می زند و خاطرات گذشته اش را مرور می نماید. این گفت وگوی خیالی در واقع بهانه ای برای لارائین است تا لحظاتی از گذشته کالاس را بازسازی کند، صحنه هایی که بعضی از آن ها به صورت سیاه وسفید و در نسبت تصویرهای مختلف به نمایش درمی آیند.

تمرکز بیش از حد بر زندگی شخصی

با اینکه کالاس به عنوان یکی از بزرگترین هنرمندان عصر خود شناخته می شود، فیلم بیشتر بر روی رابطه عاشقانه او با آریستوتل اوناسیس تمرکز دارد تا دستاوردهای هنری و کشمکش های درونی اش. رابطه او با اوناسیس از لحظه ای که در یک مهمانی با هم آشنا می شوند، به محور اصلی فیلم تبدیل می شود و توجه زیادی به خود جلب می نماید. این در حالی است که بسیاری از جنبه های دیگر زندگی او، که نشان دهنده عظمت و تأثیر او در دنیای موسیقی و فرهنگ است، به حاشیه رانده می شوند. به همین علت، صحنه های مربوط به رابطه او با اوناسیس بیشتر شبیه به صحنه های یک درام عاشقانه سطحی هستند تا یک اثر هنری عمیق.

نمایش زیبایی ها بدون عمق احساسی

با اینکه فیلم از نظر بصری چشم نواز است و دیالوگ های هوشمندانه ای دارد، اما فاقد عمق احساسی و تنش دراماتیک است. از همان ابتدا تعیین است که داستان به یک بازگشت شگفت انگیز منتهی نمی شود، بنابراین بیننده نمی تواند با مسائل و دغدغه های درونی کالاس همراه شود. علاوه بر این، فیلم بیش از حد به زیبایی و شکوه ظاهری کالاس اهمیت می دهد و از نمایش انسانیت و آسیب پذیری های او غفلت می نماید. شخصیت کالاس در فیلم بیشتر به عنوان یک نماد مقدس و دست نیافتنی به تصویر کشیده شده تا یک انسان واقعی با تمام نقاط ضعف و نگرانی هایش.

احترام بیش از حد به ماریا کالاس

فیلم ماریا به جای ارائه یک تصویر واقعی و انسانی از ماریا کالاس، او را به عنوان یک نماد ستایش آمیز و دست نیافتنی نشان می دهد. این رویکرد فیلم را از خلق ارتباط عاطفی عمیق با شخصیت اصلی بازمی دارد و او را به عنوان یک انسان با تمام ضعف ها و دغدغه هایش به تصویر نمی کشد. در نهایت، فیلم بیشتر به لا کالاس (لقب ماریا کالاس) پرداخته تا به ماریا به عنوان یک زن واقعی، و این امر باعث می شود که فیلم از نظر احساسی و دراماتیک کم عمق به نظر برسد.

ماریا کالاس که بود؟

ماریا کالاس، خواننده برجسته اپرا و یکی از بزرگترین سوپران های قرن بیستم، در سال 1923 در نیویورک به دنیا آمد. او به عنوان یکی از بانفوذترین و تأثیرگذارترین هنرمندان عرصه اپرا شناخته می شود و اجرای های درخشانش در نقش های مختلف اپرایی همچنان در تاریخ موسیقی جاودانه است. با صدایی بی نظیر و قدرت بیانی استثنایی، کالاس توانست اجراهایی خیره کننده از آثار آهنگسازان بزرگ مانند وردی، پوچینی و بلینی به جا بگذارد.

کالاس نه تنها به خاطر صدای شگفت انگیزش، بلکه به خاطر شخصیت کاریزماتیک و سبک زندگی جنجالی اش نیز معروف بود. رابطه عاشقانه او با آریستوتل اوناسیس، میلیاردر یونانی، از جمله مواردی است که در زندگی شخصی او به صورت گسترده ای پوشش داده شد. این رابطه، همراه با چالش های حرفه ای و شخصی او، تأثیر زیادی بر زندگی و کار هنری اش داشت.

ماریا کالاس در سال 1977 در پاریس درگذشت، اما میراث هنری او همچنان زنده است. صدای او، که از آن به عنوان یکی از برترین صداهای اپرایی تمام دوران یاد می شود، همچنان الهام بخش نسل های بعدی خوانندگان و دوستداران موسیقی است. کالاس با استعداد خارق العاده اش توانست دنیای اپرا را متحول کند و جایگاهی بی بدیل در تاریخ موسیقی کلاسیک به دست آورد.