پیش گیری از سرطان سینه و امیدواری های تازه

به گزارش تفطن، رشد تومورهای غنی از گیرنده، به استروژن وابسته است، و بعضی دانشمندان اعتقاد دارند که این تومورها نسبت به تومورهایی که بدون گیرنده های استروژن هستند کمتر بدخیم اند. افزون بر این، زنانی که گرفتار تومورهای وابسته به

پیش گیری از سرطان سینه و امیدواری های تازه

مترجم: زهرا راهنمایی منش

منبع: راسخون

سرنخ ماهیت هر تومور سینه درون آن نهفته است: بود یا نبود گیرنده های هورمون استروژن.

رشد تومورهای غنی از گیرنده، به استروژن وابسته است، و برخی دانشمندان اعتقاد دارند که این تومورها نسبت به تومورهایی که بدون گیرنده های استروژن هستند کمتر بدخیم اند. افزون بر این، زنانی که گرفتار تومورهای وابسته به استروژن باشند، بیماران مناسبی برای استفاده از یک داروی نسبتاً غیر سمی به نام تاموکسیفن شناخته می شوند، که رشد تومور را با ممانعت از اتصال استروژن به گیرنده متوفق می سازد. کشف تاموکسیفن در دهه 1970 هم به منزله دارویی نجات بخش، و هم به منزله گریز از عوارض جانبی شدید شیمی درمانی با یاخته کش ها مغتنم شمرده شد.

در عین حال، وجود گیرنده های استروژن در تومور سینه ممکن است مایه امیدی کاذب و چه بسا مرگ بار باشد، زیرا پژوهش های نو حاکی از این هستند که گیرنده های استروژن در برخی از تومورهای سینه معیوب هستند، و اجازه می دهند که سرطان به شدت تکثیر و توسعه یابد.

گیرنده های استروژن با به دام انداختن مولکول های استروژن که از گردش خون وارد یاخته توموری می شوند، عمل می نمایند. این هورمون یاخته توموری را به تکثیر با سرعتی ثابت اما کند وا می دارد. از طرف دیگر اگر گیرنده فعال با تاموکسیفن- که مشابه شیمیایی استروژن است- روبرو گردد، به جای پیوند با هورمون، به ارو پیوند می یابد و بدین ترتیب دیگر محرکی برای رشد به حسب نمی آید.

اما یافته ها اشاره به این دارند که تومورهایی که گیرنده های معیوب داشته و توانایی خود را برای جوابگویی به استروژن یا تاموکسیفن از دست داده باشند، و در واقع کلید رشد آن ها در تمام اوقات روشن باشد، برای رشد دیگر به استروژن احتیاجی ندارند. نتیجه آنکه: سرطانی بدخیم که با سرعت تکثیر یاخته ها همراه است مستلزم شیمی درمانی سنگینی است.

در پی پژوهشی دیگر، دانشمندان یافتن مواد شبه تاموکسیفن را در دانه های سویا گزارش نموده اند، که ممکن است بذرهای ریزسرطان سینه وابسته به استروژن را قبل از آنکه گیرنده های استروژن فرصتی برای خراب شدن بیابند، در مراحل اولیه جهت بیماری متوقف کند.

این دو مطالعه با فرضیه ای که مطابق آن گیرنده های سالم استروژن در عین اینکه به تومورهای سینه اجازه رشد می دهند سرعت تکثیر را هم محدود می سازند، مطابقت دارد. اما ممکن است این گیرنده ها به تدریج توانایی اتصال خود را از دست بدهند، و این فرایند به رشد سریع و افسار گسیخته یاخته ها منجر گردد. اگر این نظریه تأیید گردد، پزشکان باید بتوانند برای انتخاب برترین راه درملن تومورهای گیرنده دار سینه، گیرنده های سالم و معیوب را از هم تمییز دهند. به علاوه اقدامات پیشگیرانه ای همانند مصرف ترکیب شبه استروژن موجود دردانه سویا ممکن است به زنانی که در خطر ابتلا به یکی از سرطان های سینه، که در زنان آمریکایی از میان علل مرگ ناشی از سزطان مقام دوم را داراست، یاری کند.

ساموئل برودر، سرپرست سابق انستیتوی ملی سرطان، اختلال کارکرد گیرنده ها را هیجان انگیز می خواند، چون ممکن است شرح دهد که چرا برخی از سرطان های گیرنده دار سینه به تاموکسیفن جواب نمی دهند و بر عکس به نقاط دور دست بدن توسعه می یابند. با این حال برون در اخطار می نماید که شواهد مؤید این نظریه هنوز ابتدایی هستند. وی می گوید: بسیاری از مطالعات جالب درست از آب در نمی آیند. قاعدتاً باید ظرف چند سال جواب هایی قطعی در این باره به دست آوریم.

انستیتوی ملی سرطان توصیه می نماید که همه زنان دچار سرطان سینه پس از جراحی باید از نوعی درمان دارویی برخوردار گردند، حتی اگر گره های لنفی اثری از توسعه سرطان نشان ندهد. قصد از درمان دارویی کشتن یاخته های بدخیمی است که با عمل جراحی برداشته نشد اند پزشک باید تصمیم بگیرد که شیمی درمانی سمی را تجویز کند، که ممکن است موجب استفراغ، ریزش مو، اختلالات خونی و دیگر عوارض شدید جانبی گردد، یا تاموکسیفن را توصیه کند که معمولاً عوارض جانبی ملایم تری همانند برافروختگی و ترشح مهبلی دارد.

در حال حاضر پزشکان این تصمیم را بر پایه عوامل چندی اتخاذ می نمایند، که از جمله آن ها انجام آزمنو های آزمایشگاهی برای یافتن گیرنده های استروژن در یاخته های توموری است. زنانی که آزمون آن ها مثبت باشد نامزد مناسبی برای استفاده از تاموکسیفن هستند، در حالی که زنانی که تومورهایشان فاقد گیرنده باشد معمولاً از شیمی درمانی مرسوم استفاده می نمایند.

آزمون هایی که اینک انجام می گیرند مقدار درستی کار گیرنده ها را معین نمی نمایند و از این رو فقط تصویری ناقص در اختیار می گذارند. چنانکه ممکن است نتیجه مثبت آزمون به غلط نشانگر سرطانی ملایم و جوابگو به تاموکسیفن باشد در حالی که در واقع گیرنده ها معیوب اند و درمان با تاموکسیفن بی فایده است. به همین علت آزمون نوینی برای یافتن گیرنده های معیوب استروژن ابداع شده است. در صورت موفقیت این آزمون روشن خواهد شد کدام یک از مبتلایان احتیاج به شیمی درمانی دارند و کدام یک باید با تاموکسیفن درمان شوند.

یک گروه پژوهشی که در دانشگاه کالیفرنیا، بافت سینه سرطانی 40 زن را آنالیز نموده اند، گیرنده های استروژن را در تومورهای 34 نفر از این زنان یافته اند. مطابق تفکر مرسوم این 34 زن چندان در معرض خطر عود سرطان نبودند و به خوبی به تاموکسیفین پاسخ می دادند و ظاهراً برترین پیش آگاهی را داشتند. اما هنگامی که پژوهشگران تومورها را با آزمون نوین آزمودند، دریافتند که در حدود یک سوم از این زنان دارای گیرنده های ناهنجار استروژن هستند.

بنز، سرپرست گروه می گوید: در گذشته با اطمینان زیادی به آنان گفته می شد که با تاموکسیفین درمان خواهند شد، حال آنکه این اطمینان موجب می گردد که بیماران را در برابر امکان عود مرگبار بیماری بی دفاع رها نمایند.

بنز و همکارانش برای یافتن گیرنده های معیوب استروژن نمونه های بافت تومور را خرد می نمایند و آن توالی DNA را که گیرنده معمولاً در یاخته توموری بدان متصل می گردد برآن می افزایند. (هورمون های استروئیدی مانند استروژن بدین صورت اعمال اثر می نمایند که پس از ورود به یاخته به مولکول گیرنده متصل می شوند و این مجموعه هورمون- گیرنده با اتصال به قسمت معینی از DNA درون هسته، اعمال آن را تنظیم می نماید. به عبارت دیگر گیرنده های هورمون های استروئیدی مولکول هایی دو ظرفیتی هستند که از یک سو به هورمون متصل می شوند و از سوی دیگر به قسمتی از DNA درون هسته) اینان دریافتند که در نمونه های برداشت شده از این 34 زن برخی از گیرنده های استروژن را به طور عادی به DNA متصل می شدند و برخی به طور غیر عادی، و برخی اصلاً نمی توانستند به آن DNA متصل شوند.

بنز حدس می زد که ممکن است گیرنده های ناهنجار استروژن که با ایت آزمون نوین شناخته نشده اند، نشانه دگرگونی تومور باشند. یعنی تومور کم کم توانایی خود در جوابگویی به پیغام مهار رشد استروژن از دست می دهد و در آستلنه تکثیر افسار گسیخته قرار می گیرد. بنز معتقد است که مطالعات بیشتر نشان خواهد داد که زنانی که تومورهایشان فاقد گیرنده های سالم استروژن است با درمان با تاموکسیفن بهبود نمی یابند. او میخواهد آنالیز گسترده تری را شروع کند که در طی آن پژوهشگران مراکز پزشکی مختلف ایالات متحده مقدار عود سرطان سینه را در زنان دارای گیرنده های سالم و معیوب استروژن که با تاموکسیفن درمان شده اند مقایسه خواهد نمود.

چنانچه یاد شد یک گروه پژوهشی دیگر به مسئله جوابگویی گیرنده از زاویه ای دیگر نگریسته است. استیون بارنر از دانشگاه آلاباما در برمینگهام و همکارانش نتایجی ارائه داده اند حاکی از این که یک ترکیب مشابه تاموکسیفن که در دانه های سویا یافت می گردد ممکن است سرطان را در مراحل اولیه، یعنی هنگامی که احتمالاً گیرنده های استروژن هنوز کار می نمایند، متئفق کند. آنان می گویند یافته هایشان ممکن است بر توجیه این مسئله یاری کند که چرا مقدار بروز سرطان سینه در زنان آمریکایی نسبت به زنان چینی و ژاپنی که از غذاهای غنی از سویا تغذیه می نمایند بیشتر است.

این پژوهشگرن شش برنامه غذایی آزمایشی را که حاوی مقادیر مختلفی پودر دانه سویاست، و یک برنامه غذایی شاهد فاقد سویا تهیه کردند و 30 موش را در هر یک از شش گروه آزمایشی به مدت 35 روز با غذاهای ششگانه حاوی سویا و 30 موش شاهد را با غذای بدون سویا تغذیه کردند، آن گاه به همه موش ها ان- متیل نیتروزو اوره- ماده ای شیمیایی که برای جوندگان تومورزا است- تزریق کردند.

بعد از یک دوره مشاهده 140 روزه، بارنز و همکارانش دریافتند که موش هایی که از رژیم سویا استفاده می کردند نسبت به موش های شاهد 40 تا 70 درصد کمتر دچار تومور سینه شدند. این اثر محافظتی رابطه ای بین مقدار سویا و پاسخ نشان می داد: بارنز می گوید موش هایی که سویای بیشتری تغذیه نموده بودند، کمتر به تومور سینه مبتلا شدند.

بارنز احتمال می دهد این نتایج به ترکیبی به نام جنیستئین، که در دانه سویا و شبدر سرخ یافت می گردد و از لحاظ ساختاری به استروژن و تاموکسیفن شباهت دارد، ربط داشته باشد. او حدس می زند که ممکن است جنیستئین مانند تاموکسیفن از راه مسدود کردن گیرنده های استروژن رشد تومور را مهار کند.

محققان اشاره می نمایند که این ماده به منزله عامل پیشگیری هنگامی کارایی دارد که مادام العمر مصرف گردد. دانشمندان ایجاد سرطان پسطان را به آسیب ژنتیکی یاخته های طبیعی سینه از سن 15 تا 25 سالگی نسبت می دند. دستگاه ایمنی بیشتر یاخته های آسیب دیده را پیش از ریشه دواندن سزطان از بین می برد. اما در برخی موارد تعدادی از یاخته ها جان سالم به در می برند. بارنز می گویدکه چه بسا جنیستئین با ممانعت از رشد یاخته های خودسر در این مرحله پیش بالینی، به دستگاه ایمنی فرصت مناسبی برای نابود کردن یاخته ها می بخشد.

اگرچه به طور کلی افزودن فراورده های دانه سویا به برنامه غذایی متعادل بی ضرر است، اما دانشمندان دیگر می گویند که نتایج ان مطالعه را نمی توان تا این حد جدی گرفت. اندرو دور، پژوهشگر ارشد انستیتوی ملی سرطان می گوید: البته این آنالیز با دقت تمام بر موش ها اجرا شده است، اما مشکل بتوان ثابت کرد که برنامه غذایی غنی از سویا در انسان هم از سرطان سینه جلوگیری می نماید. او می افزاید که عوامل دیگری همانند برنامه غذایی پرچربی مردمان غرب ممکن است در رجحان بروز این بیماری و دیگر بیماری ها در ایالات متحده نسبت به ژاپن یا چین بی نقش نباشد.

دور احتیاط مشابهی را در تفسیر نتایج مطالعه بنز هم توصیه می نماید. وی حدس می زند: اگر همسر خودم بود، ممکن بود نمونه تومور او را برای آزمایش به کالیفرنیا بفرستم، ولی حتی اگر این آزمون گیرنده های معیوبی را آشکار می ساخت، باز هم تاموکسیفن را تجویز می کردم. دور می گوید: بنز باید ثابت کند که زنانی که تومور آن ها گیرنده های معیوب دارد با تاموکسیفن درمان نخواهند شد و دچار عود سرطان خواهند گشت.

بنز به مزایای درمان با تاموکسیفن اذعان دارد و قبول دارد که مسئله عود هنوز قطعی نیست. اما تأکید می نماید که وقتی مطالعات بیشتر این مسئله را حل نمایند- و احتمالاً به رواج کاربرد آزمون نوین گیرنده ها بینجامد- باید بیماران را در مدت درمان با تاموکسیفن زیر نظر داشت و به محض مشاهده نخستین نشانه های گیترش سرطان به شیمی درمانی روی آورد.

منبع: راسخون
انتشار: 23 مهر 1400 بروزرسانی: 23 مهر 1400 گردآورنده: tafatton.ir شناسه مطلب: 2123

به "پیش گیری از سرطان سینه و امیدواری های تازه" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "پیش گیری از سرطان سینه و امیدواری های تازه"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید