10 حقیقت ناگفته درباره چارلی چاپلین که شما را شگفت زده خواهد کرد! - تفطن

میراث چارلی چاپلین و تأثیر آن بر سینما بر هیچ کس پوشیده نیست. سهم او در این رسانه فراتر از خنداندن ساده مردم است. بسکمک از آثار او غالبا در میان برترین فیلم های تمام دوران قرار می گیرند. امروزه آثار کلاسیک چاپلین مانند پسربچه (The Kid) و روشنایی های شهر (City Lights) هنوز اشک و لبخند را هم زمان به چهره مخاطبان می آورد.

• 25 زوج کمدین برتر دنیا از سینمای کلاسیک تا امروز

به عنوان ادای احترام به این افسانه، ده حقیقت کمتر شناخته شده ای را درباره چاپلین از کودکی تا بزرگسالی آورده ایم. خیلی ها ممکن است از جنجال های پیرامون او در دوره های خاصی از زندگی غافل باشند، اما همین که مردم فیلم هایش را بیشتر از خودش می شناسند و به یاد می آورند کافی است.

10. او کمال گرا بود

این شاید شناخته شده ترین ویژگی چاپلین به عنوان یک فیلم ساز انگلیسی باشد. فیلم های او به طور تصادفی به شاهکار تبدیل نشدند. چاپلین با دقت هرچه تمام تر جزئیات را برنامه ریزی می کرد و وقتی مطمئن می شد همه چیز کامل است، برداشت های بی شماری انجام می داد. او انتظار داشت که فداکاری و اخلاق حرفه ای که در وجود خودش بود را بقیه عوامل هم در صحنه داشته باشند.

اگر بازیگری همه تلاشش را نمی کرد، چاپلین او را بازخواست می کرد. حتی این داستان هم از او نقل شده که وقتی فیلم برداری روشنایی های شهر تقریبا تمام شده بود، چاپلین به دلیل نارضایتی از عملکرد بازیگر زن نقش اصلی، او را اخراج کرد. اما بعد وقتی هیچ بازیگر دیگری را نتوانست جایگزین کند، مجبور شد با مبلغ بیشتری او را دوباره استخدام کند.

9. چاپلین و مارلون براندو

مارلون براندو، هنرپیشه معروف در فیلم کنتسی از هنگ کنگ (in Countess From Hong Kong) به کارگردانی چاپلین و محصول 1967 بازی کرد. براندو به عنوان یکی از طرفداران دو آتیشه چاپلین، از فرصت بازی در فیلم او بسیار هیجان زده بود. متأسفانه، کنتسی از هنگ کنگ که اولین فیلم رنگی چاپلین بود، ناپیروز از آب در آمد و علاوه بر خراب کردن چهره او به عنوان کارگردان، باعث تیره و تار شدن رابطه بین او و براندو شد.

بعدها براندو چاپلین را سادیست خواند و چاپلین هم با کلمات تندتری از خجالتش درآمد. این فیلم با استقبال ضعیفی از سوی منتقدان روبرو شد و نتوانست در گیشه پیروز عمل کند.

8. کودکی او

چاپلین دوران کودکی سختی داشت. پدرش که در یکی از سالن های لندن به عنوان یک خواننده و شومن مردم را سرگرم می کرد ارتباط نزدیکی با او نداشت و از لحاظ مالی هم چارلی را حمایت نمی کرد، در نتیجه می توان گفت که در فقر بزرگ شد. چارلی چندین بار به اردوی کار اجباری فرستاده شد. زمانی که هنوز جوان بود، مادرش در بیمارستان روانی بستری شد و سال ها بعد درگذشت. زندگی سخت و پر فراز و نشیب چارلی در بیشتر فیلم هایش نمود پیدا کرد که شاید این یکی از دلایل تأثیرگذاری آثارش باشد.

7. او در برابر صدا مقاومت کرد

صدا برای سینما مانند یه معجزه بود. اما مانند همه فناوری های جدید، خیلی ها آن را نمی پذیرفتند و قبول نداشتند. چاپلین یکی از فیلم سازانی بود که به شدت با استفاده از صدا و دیالوگ در فیلم هایش مخالفت می کرد. از آنجا که بیشتر کمدی هایش با پانتومیم اجرا می شد، او احساس کرد صدا واقعا غیرضروری است. فیلم روشنایی های شهر زمانی تولید شد که صدا در سینما کاملا به یک قاعده تبدیل شده بود و گرچه این یک فیلم صامت بود، اما همچنان شامل جلوه های صوتی هم می شد. با وجود مقاومت او در برابر افزایش موج گفت وگوها درباره اینکه چرا همچنان اصرار به صامت بودن فیلمش دارد، روشنایی های شهر پیروزیت چشمگیری داشت و به عنوان یکی از مشهورترین آثار وی مطرح شد.

6. او یک موزیسین ماهر بود

چاپلین علاوه بر فیلم سازی ماهر، یک نوازنده خودآموخته هم بود. به همین دلیل، وقتی به موسیقی فیلم هایش می رسید برای بهترین بودنشان تمام تلاشش را می کرد. او بیشتر موزیک های فیلمش را خودش می ساخت. اگرچه نمی توانست نت بخواند، اما برای تبدیل ایده های خود به فرم نوشتاری، از آهنگسازان دیگر کمک می گرفت. به همین دلیل، بسکمک فکر می کردند این آهنگسازان هستند که باید تحسین شوند، اما بیشتر کسانی که با او کار می کردند اصرار داشتند که محصول نهایی نتیجه ایده های خود چاپلین است.

5. دیکتاتور بزرگ

فیلم دیکتاتور بزرگ (The Great Dictator) یکی دیگر از پروژه های تحسین برانگیز چاپلین است که البته حواشی زیادی داشت. در حالی که این فیلم چندین نامزدی اسکار، از جمله بهترین فیلم را دریافت کرد، بعضی دوست نداشتند که این کارگردان هنر خود را با سیاست مخلوط کند. به ویژه، فیلم با یک سخنرانی پنج دقیقه ای به پایان می رسد که در آن چاپلین بیننده را به صورت مستقیم مخاطب قرار می دهد و ملتمسانه از آن ها می خواهد که علیه فاشیسم و ناسیونالیسم بایستند. بخشی از تشابهاتی که مردم بین او و هیتلر می دیدند، به ویژه فرم سبیل هایشان، منبع الهام او برای این نقش بود. حزب نازی هم که چاپلین را به اشتباه یهودی خوانده بود، تا حدی منبع الهام او برای کاراکتر آرایشگر یهودی شد.

4. عاشقانه های او

هر کسی که فیلم های چارلی چاپلین را دنبال کند و درباره ازدواجش کمی کنجکاوی به خرج دهد، متوجه یک موضوع مشترک خواهد شد. چارلی چندبار و همیشه هم با زنانی که به طور قابل توجهی کوچکتر از خودش بودند ازدواج کرد. حتی امروز هم این مسأله نگاه های قضاوت گر را به خود معطوف می کند، چه رسد به آن دوران که حسابی جنجال به پا کرده بود.

همسر آخر او، اونا اونیل که در سال 1943 با هم ازدواج کردند، هنگام عروسی هجده ساله بود و چاپلین بیش از پنجاه سال سن داشت. با وجود اختلاف سنی، این زوج تا زمان مرگ چاپلین با هم ماندند و حاصل زندگی مشترک آن ها در مجموع هشت فرزند بود.

3. اتهاماتی مبنی بر علاقه به کمونیست ها

موسیو وردو (Monsieur Verdoux)، کمدی سیاه محصول 1947، با موضوعی درباره یک قاتل زنجیره ای، نامزد دریافت جایزه اسکار شد، اما همچنین اولین پروژه وی بود که در ایالات متحده شکست خورد. نقدها این فیلم از سرمایه داری و حمایت جامعه مدرن از جنگ و سلاح های کشتار جمعی جنجال بسکمک به پا کرد. این فقط یکی از دلایلی بود که نیروهای ایالات متحده او را به همدلی با کمونیست ها متهم می کردند. چاپلین منکر این ادعاها شد، اما همچنین از آزار و اذیت ایالت متحده درباره افراد وابسته به این حزب انتقاد کرد. در آن زمان، کمونیست خوانده شدن به معنای خیانت بود و چنین برچسبی زندگی شخصی و به طور بالقوه کل زندگی هنری او را تحت تأثیر قرار داد.

2. او به مدت بیست سال آمریکا را ترک کرد

در سال 1952، هنگامی که برای اولین نمایش درام نیمه زندگینامه ای خود به لندن می رفت، جیمز پی مک گرانری، دادستان کل، مجوز ورود مجدد چارلی چاپلین به آمریکا را باطل کرد. وی ادعا کرد که درباره فعالیت های ضدآمریکایی چارلی چاپلین اسناد مهمی دارد، اما بعد ثابت شد که این چنین نیست. چاپلین برای ورود مجدد تلاش نکرد و از اینکه بقیه روزهای خود را در اروپا سپری می کرد بسیار شاد بود. وی پایان بیست سال بعد بازگشت و جایزه افتخاری آکادمی علوم و هنرهای سینمایی را دریافت کرد. چاپلین نسبت به بعضی از مسائلی که در ایالات متحده مطرح بود انتقاد جدی داشت، اما هرگز به شدت ضد آمریکایی نبود.

1. تابوت او دزدیده شد

چاپلین سال 1977 در سن هشتاد و هشت سالگی درگذشت. درست سال بعد، دو نفر قبرش را کندند و تابوت را به قصد اخاذی از بیوه او به سرقت بردند. پایان، عاملان این حادثه دستگیر شدند و تابوت را در حالی که هنوز جسد چاپلین در آن بود پیدا کردند. دوباره او را به محل دفنش برگرداندند، فقط این بار با بتن تابوتش را پوشاندند تا اطمینان حاصل شود که چنین حادثه ای هرگز تکرار نخواهد شد.

منبع: screenrant