تهدید بچه ها با سندروم دنیای مدرن - تفطن

به گزارش خبرنگاران، اینکه سال هاست تلویزیون به عضو ثابت و جدانشدنی بسیاری از خانواده ها تبدیل شده و بسیاری از مادران آن را به عنوان پرستار کودکشان انتخاب نموده اند تا به امور خانه برسند و برای طولانی تر کردن ساعت کار این پرستار، از فیلم ها و سی دی های کارتون هم استفاده می نمایند به کنار، چند سالی است استفاده از گوشی های موبایل و تبلت هم میان بچه ها رواج فوق العاده ای یافته و حتی بعضی از آنها از همان سنین بسیار کم، گوشی یا تبلت اختصاصی دارند و سرشان مدام گرم بازی های کامپیوتری و حتی حضور در فضای مجازی است.

در دست گرفتن موبایل و سرگرم بودن اعضای خانواده و بچه ها بزرگ تر، حتی موجب توجه بچه ها کوچک تر و یکی، دوساله خانواده ها به این وسیله شده و آنها نیز از همان سنین، نخستین علاقه های خود را با درخواست پخش موسیقی و... شروع می نمایند؛ روندی که اگر مدیریت و محدود نگردد، اتفاقات ناخوشایندی را در روند رشد فکری بچه ها ایجاد خواهد نمود.

اختلالی بسیار جدی

سندروم صفحات الکترونیک اختلالی است که عمدتا در میان بچه ها کم سن وسال رخ می دهد؛ بچه ها زیر 10یا 11 سال. بچه های که در سال های شروعین و بسیار مهم رشد فکری و مغزی شان، زمان زیادی از وقت خود را پای صفحات الکترونیک می گذرانند و حضور در این فضا، اختلالات رشدی برایشان ایجاد می نماید.

به گفته حانیه علی مددی، روانشناس، این بچه ها عمدتا دارای مسائل خلقی، اضطرابی و شناختی بوده و در تنظیم عواطفشان مسئله دارند. خلق و خوی شان به صورت غیرطبیعی بالا و پایین می رود، دارای استرس و نگرانی اند، خواب باکیفیتی ندارند، در ایجاد ارتباط مشکل داشته و ارتباط چشمی کمی برقرار می نمایند، مخاطب های خوبی نیستند، پرخاشگرند و ... البته تمام این نشانه ها با هم بروز ننموده و معمولاً بچه ها چند نشانه را از خود بروز می دهند.

علی مددی در گفت وگو با خبرنگاران این نکته را هم می گوید که این نشانه ها عمدتا شبیه علائم اختلال اوتیسم است و در بعضی تحقیقات نیز به ارتباط میان توسعه فضای دیجیتال با انفجار اوتیسم اشاره شده است.

• تصاویر | پایکوبی رنگ ها پل ورود به سرزمین ناشناخته بچه ها اوتیسم | میانبری برای ارتباط با فرد اوتیسم

تعاملات مجازی و بی کیفیت

رشد مغزی بچه ها در 2-3 سال ابتدایی زندگی شان بسیار بالاست، آنقدر که در مجموع دیگر سال ها به این مقدار نبوده و عمدتا لطمه های واردشده نیز در این سنین، به راحتی در سال های بعد قابل جبران نخواهد بود. بچه های که در این سنین در معرض صفحات الکترونیک که تلویزیون نیز در زمره آنها محسوب می گردد قرار می گیرند، با اختلال جدی گفتار و ایجاد تعامل با دیگران روبرو خواهند شد.

علی مددی می گوید: این بچه ها به جای قرار گرفتن در فضایی واقعی و برقراری ارتباط باکیفیت، در فضای مجازی و دیجیتال قرار دارند به همین علت گفتار در آنها به خوبی رشد نمی نماید. آنها در این فضا به صورت منفعل عمل نموده و اطلاعاتی با سرعت بالا دریافت می نمایند که فکر شان در پردازش آنها با مشکل روبرو شده و به هم می ریزد. درحالی که اطلاعات در دنیای واقعی با ریتم تعیین و آرام تری به آنها منتقل شده و توانایی پردازش و تفکر در خصوص آنها را دارند.

مقصران اصلی بروز اختلال

اولین قدم های سوق دادن بچه ها به سمت اختلال صفحات الکترونیک را والدین آنها برمی دارند. پدر و مادری که معمولا خودشان هم ساعات طولانی، از تلویزیون، موبایل، تبلت و... استفاده می نمایند و زمان بندی تعیینی برای آن ندارند و بچه هاشان نیز پا به پای آنها در معرض همین صفحات قرار می گیرند. دسته دیگر پدر و مادرهایی هستند که به علت عدم مطلعی از مضرات صفحات الکترونیک برای بچه ها، مشغله های خودشان یا بی حوصلگی، این تجهیزات را به راحتی در اختیار بچه هاشان قرار می دهند و زمان بندی و مدیریت صحیحی بر آن اعمال نمی نمایند. به گفته علی مددی، سبک زندگی خانواده ها نقش مؤثری در این مسئله دارد.

او می افزاید: آنها که اوقاتشان را با فعالیت های مفید پر می نمایند، ورزش می نمایند، برنامه های تفریحی مثبت دارند بچه هاشان را نیز وارد فضای ارتباطی و یادگیری مثبت نموده که هم از جنبه روانی و هم از نظر جسمی رشد خواهند داشت. این سبک زندگی برای پیشگیری و درمان این اختلال حرف اول را می زند.

برای درمان چه کنیم؟

اولین قدم برای درمان بچه ها معتاد به صفحات الکترونیک، محدودکردن زمان استفاده آنها از این تجهیزات است. آنگونه که علی مددی می گوید: برای بچه ها کوچک تر و کم سن وسال، قطع کامل استفاده، راه چاره درست و نسبتا بدون مسئله ای است و چالش کمتری ایجاد می گردد، اما برای بچه های بزرگ تر کمی کار سخت تر است و بهتر است با شیوه تعامل و گفت وگو و مطلع کردن آنها از مضرات استفاده بیش از حد بهره مند شد. بعلاوه حدود 3 هفته تا یک ماه باید استفاده از وسایل الکترونیک را به طور کامل قطع کنیم تا تعیین گردد مسائل پیش آمده به چه مقدار تحت تأثیر این فضا بوده. در این مدت به کودک فرصت خواهیم داد خودش را در دنیای واقعی پیدا کند، تعاملات را شناخته و آنها را کشف کند. در خصوص بچه ها کوچک تر همانطور که عنوان شد قطع دسترسی باید به صورت کامل باشد اما برای بچه ها بزرگ تر با محدود کردن طی زمان و مثلا اجازه استفاده آنها به مدت یک ساعت در روز می توان پیش رفت.

این روانشناس این را هم می گوید که در بسیاری از مواقع، مقاومت خود والدین اجازه درمان صحیح و درست این اختلال را سلب می نماید، والدینی که می گویند این همه کودک پای تلویزیون نشستند، ما هم کودک بودیم می نشستیم، مگر چه اتفاقی برایمان افتاد، یا والدینی که نمی توانند در مقابل اصرار بچه ها شان مقاومت نمایند و محبت مادرانه و پدرانه اجازه اعمال محرومیت را به آنها نمی دهد، کار را سخت می نمایند. این مسائل باید ابتدا در والدین آنالیز و حل گردد تا روند درمان اختلال هر چه سریع تر برای کودک شروع شده و نتیجه مثبت آن حاصل گردد.