ناکامان بزرگ اسکار - تفطن

1.برد پیت

برد بیت، ستاره نامدار هالیوود با وجود درخشش در فیلم های مشهور و ماندگاری مانند هفت، باشگاه مشتزنی، هفت سال در تبت، مورد عجیب بنجامین باتن و ... هیچ گاه نتوانسته معتبرترین جایزه فردی سینمای دنیا را به خود اختصاص دهد. او در فیلم های مانیبال و 12 میمون نیز بازی های تحسین برانگیزی را به نمایش گذاشت اما با وجود پنج بار نامزدی برای کسب جایزه اسکار، هیچ گاه نتوانسته نام خود را در تاریخ 90 ساله این مرنام سینمایی معتبر ثبت کند. پیت جزو ستاره هایی در هالیوود بوده که به علت چهره و استایل مجذوب کنندهش هم توانسته نظر مخاطب عام را جلب و موفقیت در گیشه را تضمین کند و هم از توانایی ایفای نقش های سخت و متفاوت در فیلم های هنری بربیاید اما هیات داوران مرنام اسکار تا کنون با او مهربان نبوده اند و بازیگر مشهور آمریکایی را در حسرت دریافت جایزه اسکار گذاشته اند.

2. جانی دپ

جانی دپ، بازیگر، تهیه کننده، موسیقی دان، فیلمنامه نویس و کارگردان آمریکایی است که کمتر منتقدی، توانایی و استعدادش را نادیده می گیرد. جک گنجیشکه، نقش ماندگار و فراگیر دپ که او را به یکی از پولسازترین ستاره های هالیوود تبدیل نموده، هیچ گاه نتوانسته بازیگر خود را به سمت اسکار رهنمون کند. پنجره مخفی یکی از فیلم هایی است که در واقع تنها روی انگشت یک بازیگر می چرخد و جانی دپ توانسته نقش نویسنده ای دو شخصیتی را به زیبای نمایش بگذارد و هم مخاطب را غافلگیر کند و هم تحسین منتقدان را برانگیزد. دزدان دریایی کاراییب: نفرین مروارید سیاه، درجست و جوی ناکجاآباد و سوئینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت، فیلم هایی بودند که درخشش دپ را به منصه ظهور رساندند و نامش را به فهرست نامزدهای کسب جایزه اسکار اضافه کردند اما جانی دپ هنوز هم در حسرت کسب این جایزه وسوسه برانگیز می سوزد.

3. ایمی آدامز

یکی از رکوردداران نامزدی دریافت جایزه اسکار که نامش را به عنوان یک بازنده همیشگی در تاریخ سینمای دنیا ثبت نموده است. ایمی آدامز 4 بار نامزد جایزه اسکار برترین بازیگر نقش مکمل زن برای جون باگ (2005)، تردید (2008)، مشت زن (2010) و استاد (2013) و یک بار نیز نامزد جایزه اسکار برترین بازیگر نقش اول زن برای حقه بازی آمریکایی شده است اما همواره شاهد پیروزی دیگر نامزدانی بوده که کنارش به رقابت پرداخته اند. البته در مرنام سینمایی معتبر دیگر ایمی آدامز توانسته دو بار عنوان برترین بازیگر زن فیلم موزیکال یا کمدی گلدن گلوب برای حقه بازی آمریکایی و چشمان بزرگ گردد اما بفتا نیز برای او همچون اسکار بوده که 6 نامزدی بی بهره را برایش به همراه داشته. آدامز همچنان حسرت دریافت اسکار، معتبرترین جایزه سینمایی دنیا را در دوران فعالیت دو دهه ای خود داشته و دارد.

4. میشل ویلیامز

میشل ویلیامز؛ او را یکی از ستاره های قابل احترام هالیوود می دانند که 4 بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده اما با وجود بازی در فیلم هایی مانند جزیره شاتر (2009)، کوهستان بروکبک (2006)، ولنتاین آبی (2011)، هفته ای که با مریلین گذراندم (2012) و منچستر بای د سی (2017) هیچ گاه مجسمه اسکار را لمس ننموده است. با توجه به غیبت او در فیلم های 2017، شانس حضور در نودمین مرنام اعطای جوایز سالانه آمریکا و سرانجام دادن به حسرت و طلسم دریافت این جایزه ارزشمند سینمایی را ندارد. مجله ELLE در سال 2003 نام ویلیامز را در فهرست 25 ستاره زن تازه مجذوب کننده و جوان و با استعداد قرار داد. این بازیگر در فاصله سال های 2004 تا 2007 شریک زندگی هیث لجر، جوکر فقید فیلم شوالیه تاریک بود و از او دختری 12 ساله به نام ماتیلدا دارد.

5. تام کروز

تام کروز، مرد مجذوب کننده و پولساز هالیوود که حضورش در هر فیلمی به نوعی گیشه را برای تهیه کننده و سرمایه گذارش تضمین می کرد، هر چند کارنامه ای بلند از فیلم های تجاری دارد اما نقش های متفاوت و تاثیرگذاری در آثاری چون مرد بارانی، آخرین سامورایی، چشمان کاملا بسته ایفا نموده که می توانستند اسکار برترین بازیگر مرد را به دستان او برسانند. کروز سه بار نامزد دریافت جایزه اسکار برای فیلم های متولد چهارم ژوئیه (1989)، جری مگوایر (1996) و ماگنولیا (1999) شده اما تنها چیزی که نصیبش شده دعوت به عنوان یکی از میهمانان ویژه به مرنام اسکار است. البته کروز، بازیگر مشهور و خوش چهره هالیوود را بیشتر به علت ایفای نقش در شش گانه ماموریت غیر ممکن می شناسند؛ فیلم های اکشن و ماجراجویانه ای که کمتر توجه منتقدان و البته هیات داوران اسکار را جلب می نماید.

6. ادوارد نورتون

او را یکی از تاثیرگذارترین بازیگران هالیوود می دانند که حضورش در نقش های دوم و حتی فرعی نیز می تواند مُهر و امضای خود را به مخاطب سینما دیکته کند. 3 نامزدی اسکار در بخش برترین بازیگر مرد نقش اول برای فیلم های ترس کهن (1997)،)، تاریخ مجهول آمریکا (1999) و مرد پرنده ای (2015) کوشش های نورتون برای کسب اسکار بوده اند اما نام او نیز در فهرست ناکامان این جایزه قرار می گیرد.

هالک شگفت انگیز و شعبده باز تنها نمونه کوچکی از نقش های به یادماندنی نورتون هستند اما هیچ کدام از آثار کارنامه بلند بالایش نتوانسته جایزه اسکار را برایش به ارمغان بیاورد. می گویند نورتون فیلم نامه بسیاری از آثاری که در آنها ایفای نقش نموده را تغیر داده یا بازنویسی نموده است. در جریان فیلم برداری اژدهای سرخ، نورتون برگه هایی از فیلم نامه تازه آورده و اصرار داشت فیلم با نظر او پیش برود که ناراحتی برت راتنر، کارگردان فیلم را در پی داشت و سبب شد کارگردان ها نسبت به همکاری او بی میل شوند.

اسکار به اضافه 15 سنت مساوی یک فنجان قهوه!

رابرت پریش بازیگر، کارگردان و تدوینگر آمریکایی و پسر روزنامه فروش فیلم روشنایی های شهر شاهکار چارلی چاپلین در کتاب بچه هالیوود، داستان جالبی را از دریافت اسکار برترین تدوین خود در مواجهه با جان فورد نابغه سینما روایت می نماید: اندکی بعد از گرفتن جایزه اسکار، منشی جان فورد تلفن کرد و گفت فورد مرا به نهار دعوت نموده است. سایر مهمانان عبارت بودند از جان وین (هنرپیشه مورد علاقه جان فورد)، مریان سی کوپر (تهیه کننده مورد علاقه فورد) و رابرت وایز (کارگردان) بعد از نهار بلند شدم که بروم ولی فورد زیر لب گفت: تو بمان، مطلبیست که باید به تو بگویم. وقتی که تنها شدیم پرسید: الان کجا زندگی می کنی؟ گفتم: در یک آپارتمان بیست متری در دره سان فرناندو. لبخندی زد و یکی، دودقیقه ای را به روشن کردن پیپش گذراند. بعد پیپ را کنار گذاشت و به جای آن در زیرسیگاری آغاز کرد چند دقیقه ای در پی یک ته سیگار برگ گشت.

این کار که تمام شد، عاقبت گفت: شنیده ام اسکار گرفته ای. گفتم: بله. سیگار را روشن کرد و گفت: من هفت تا گرفته ام. هر چه در جواب این حرف می گفتم، بی ادبانه و حقیر بود. در واقع فورد تا آن موقع برای کارگردانی سه تا اسکار گرفته بود؛ (خبرچین (1935)، خوشه های خشم (1940)، چقدر دره من سر سبز بود (1941)). در هیچ کدام از مرنام دریافت جایزه شرکت نکرد و بعدها به عنوان شرح گفت: یک بار رفته بودم ماهیگیری، یک بار جنگ بود و یک بار هم پاتیل بودم. علاوه بر این برای فیلم نبرد میدوی در 1942و فیلم هفتم دسامبر در 1943 هم اسکار گرفته بود که جمعا می شد پنج تا ولی تعداد زیادی هنرپیشه و فیلم بردار و آهنگ ساز و تدوینگر و ... هم زیر دست او اسکار گرفته بودند و این در مجموع شاید بهش حق می داد که بگوید هفت تا اسکار برده است.

خیال نداشتم سر یکی، دو تا اسکار کم یا زیاد با او بحث کنم چون استحقاق تمام جوایزی را که گرفته و نگرفته بود، داشت. به حرفش ادامه داد: در خیابان هیل بین خیابان پنچم و ششم کافه ای است که اگر بروی و اسکارت را به آنها بدهی و پانزده سنت هم سر بدهی، یک فنجان قهوه به تو می دهند! حالا منظورش را می فهمیدم ولی باز نمی دانستم چه باید گفت. ناچار تنها چیزی را که به نظرم رسید به زبان آوردم. پرسیدم: نشانی این کافه را دارید؟ گفت: نه ولی اسکارها را دارم که هیچ معنی و اهمیت خاصی ندارند. مهم این است که آدم به کار ادامه بدهد و کار هم فقط موقعی که در حال انجامش هستی اهمیت دارد. متوجهی؟ گفتم : بله متوجهم... بعد دیگر فرصتی برای صحبت کردن با او پیش نیامد تا بیست سال بعد...

پ